یاد من باشد فردا حتما

یاد من باشد از فردا صبح

جور دیگر باشم 

بد نگویم به هوا' آب زمین 

مهربان باشم' با مردم شهر

و فراموش کنم' هر چه گذشت

خانه ی دل' بتکانم ازغم

و به دستمالی' از جنس گذشت 

بزدایم' دیگر'تار کدورت' از دل 

مشت را باز کنم' تا که دستی گردد 

و به لبخندی خوش 

دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح 

به نسیم از سر صدق' سلامی بدهم 

و به انگشت نخی خواهم بست 

تا فراموش' نگردد فردا 

زندگی شیرین است' زندگی باید کرد

گرچه دیر است ولی

کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید

به سلامت ز سفر برگردد

بذر امید بکارم' در دل

لحظه را در یابم

من به بازار محبت بروم فردا صبح 

مهربانی خودم/ عرضه کنم

یک بغل عشق از آنجا بخرم

یاد من باشد فردا حتما 

به سلامی' دل همسایه ی خود شاد کنم 

بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در 

چشم بر کوچه بدوزم با شوق

تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود

و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست

یاد من باشد فردا حتما 

باور این را بکنم' که دگر فرصت نیست

و بدانم که اگر دیر کنم 'مهلتی نیست مرا

و بدانم که شبی خواهم رفت 

و شبی هست' که  نیست'  پس از آن فردایی

یاد من باشد

باز اگر فردا' غفلت کردم 

آخرین لحظه ی از فردا شب ،

من به خود باز بگویم 
این را

مهربان باشم با مردم شهر

و فراموش کنم هر چه گذشت